çıxıq — 1. is. Oynaqda sümüklərin yerindən oynaması. İmamverdi baba bilirdi ki, çıxığı yerinə tez salmaq lazımdır. Hərgah tez salınmasa yerinə ət gələr və sonra onu düzəltmək çətin olar. S. S. A.. 2. sif. Yerindən çıxmış, yerindən oynamış. // İrəli… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
almacıq — is. Gözlərin altında, üst çənənin üstündəki çıxıq, yanaq sümüklərinin dik yeri. Almacıq sümükləri. – . . Salavat Movlayev qarayanız, enlisifət, almacıq sümük ləri çıxıq, orta yaşlı kosa bir adam idi. Ə. Ə … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qaş — I (Basarkeçər, Daşkəsən, Gədəbəy, Hamamlı, Qarakilsə, Qazax) 1. dağın, təpənin hündür yeri (Basarkeçər, Daşkəsən, Hamamlı). – Təpənin hündür yerinə deyrix’ qaş (Daşkəsən); – Sürünü qaşdan endir (Basarkeçər); – Çayın qaşında duruf gözde:r səni… … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
adəm — <ər.> bax adam. Səcdə qıl yarə könül, baxma o zahid sözünə; Adəm ol, mətləbi qan, eyləmə şeytan ilə bəhs. S. Ə. Ş.. ◊ Adəm alması anat. – qığırdağın çıxıq yeri; xirtdək. . . Adəm alması deyilən xirtdək sümüyündən heç bir əsər əlamət… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
almayanaq — sif. 1. Yanaqları qırmızı; alyanaq. Almayanaq qız. 2. Almacıq sümükləri çıxıq. Almayanaq monqollar; Yel qanadlı atlarla aşdılar; Tibet çölünü. R. R … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
baş — is. 1. İnsan bədəninin kəllə və sifətdən ibarət olan yuxarı hissəsi. İri baş. Onun başı ilə bədəni arasında tənasüb yoxdur. – Baş bədənin tacıdır, gözlər onun daş qaşı. (Ata. sözü). // Heyvan bədəninin beyin olan yuxarı və ya ön hissəsi. Toğlular … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dəbərəgöz — sif. Gözü qabağa çıxıq olan. Dəbərəgöz adam. – Bığı xınalı, dəbərəgöz bir qəssab kötüyün üstündə ət doğrayırdı. M. C … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qaş — is. 1. İnsanın gözləri üstündə qövs şəklində uzanan tüklərdən ibarət xətt. Qara qaş. Çatıq qaşlar (bitişik qaşlar). Qələm qaş (incə və gözəl cizgili qaş). Kaman qaş (qövs şəkilli qaş). Qaşı kaman (qaşları qövs şəklində olan). – Ey könül, qədrini… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qırğıburun(lu) — sif. Burnunun ortası çıxıq, ucu isə getdikcə nazikləşərək aşağı əyilmiş … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qoz — is. 1. Bərk qabıqlı, qoşa ləpəli bir meyvə. Qoz ləpəsi. – Teyibə evə yolu düşəndə Bahadır üçün həmişə fındıq, qoz, saçaqlı konfet, iydə və bəzən xurma gətirirdi. M. Hüs.. // Bu meyvənin ağacı. Qoz ağacından əla mebel hazırlanır. – Molla Qasım… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qozbel — sif. 1. Döş və ya arxa sümüklərinin əyilməsi nəticəsində beli qoz kimi qalxıq; donqar. Qozbel adam. – <Qulu:> Podnos elə köhnədir ki, ortası qozbel adamın beli kimi qalxıbdır. S. S. A.. // İs. mənasında. <Dilbər:> Doğru demişlər:… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
